De ´ik-haat-campers-club´ en pech in Spanje
Na een zomer bouwen aan mijn eigen campertje op wielen en een geslaagd bezoekje aan de kampeerbeurs in de Jaarbeurs, was het tijd om te gaan. Het plan was voordat de blaadjes begonnen te vallen, de luchten grijs werden en het merendeel van de dag druppels uit de hemel kwamen, richting het zonnige zuiden te verplaatsen. Deze plannen bleken optimistisch, maar half November gebeurde het toch echt: ´Op pad naar Spanje ́. Totdat mijn campertje net over de grens bij de Pyreneeën er echt mee op bleek te houden. Het heeft zeker niet gelegen aan de goede hulp van de Aveco Alarmcentrale, maar toch vond ik het tijd voor de ́ik-haat-camper-club ́.
Klaar voor vertrek, of toch niet?
Een zomer lang toverde ik mijn nieuwe Renault Master busje om van een basic campertje, naar een waar paradijsje op wielen. Zoals André Hazes zou zingen, met veel ́bloed, zweet en tranen´. Terwijl heel Nederland lekker aan het strand zat, zat ik dagenlang op mijn dak alle roestvlekken te behandelen of te puzzelen op mijn nieuwe elektra systeem. Zo zat ik bijvoorbeeld urenlang handleidingen te lezen om mijn nieuwe Victron omvormer aan de praat te krijgen. Hij bleek uiteindelijk gewoon kapot geleverd te zijn. Je snapt de frustratie!
Toen ik de ganzen allemaal zag vertrekken naar het warme zuiden, vond ik het ook echt tijd om te gaan. Ik spendeerde nog een week met vrienden en zette mijn nieuwe campertje klaar voor vertrek op de parking voor mijn huis. Het kwam die week met bakken uit de lucht, echt een teken om te gaan. Daar was mijn nieuwe campertje het echter niet mee eens. Bij terugkomst in de camper bleek ik te maken te hebben met de nummer 1 grote ergernissen van camperaars: lekkage! Mijn zijdeur bleek niet opgewassen tegen de stromende regen, waardoor mijn gordijnen ondertussen een soort beschimmelde dweilen waren geworden en mijn nieuwe laminaat vloertje al prachtig bol stond. En ik hoor nog zo iedereen zeggen ´Laminaat op de vloer is misschien niet zo slim, kan je niet beter vinyl nemen?´
Pech in Spanje
Graag zou ik nu vertellen over hoe ik uiteindelijk mijn campertje parkeerde aan de Costa del Sol en daar genoot van de zonsopgang door mijn niet-meer-lekkende schuifdeur, met inmiddels nieuwe gordijnen. Ik bleek helaas op pad te zijn gegaan met de wet van Murphy.
Na vier dagen ploeteren en tolwegen vermijden in het Franse landschap, kwam ik aan bij die machtig mooie Pyreneeën. Ik besloot voor het eerst wat bergweggetjes te bestijgen en reed met een stralende glimlach de grens naar Spanje over. Net na de grens stond een Spaanse politieagent, waarschijnlijk al uren te niksen, maar besloot mij aan te houden om mijn papieren te controleren. Na vijf minuten verder rijden, besloot mijn campertje, midden in een haarspeldbocht, er volledig mee op te houden. Of mijn Renault nou liever in zijn Franse thuisland was gebleven of dat hij het gewicht van al mijn ingeslagen Franse kaas niet aan kon, ik weet het niet? In elk geval kon ik gas geven wat ik wilde, maar mijn half-automaat deed helemaal niks meer.
Gelukkig met behulp van de toch-wat-chagrijnige Spaanse agent, kon ik mijn campertje op een veilige plek krijgen en binnen no-time hing ik aan de lijn met de Aveco Alarmcentrale. Netjes kreeg ik een sms met een track-and-trace van een sleepwagentje, waarop ik precies kon zien wanneer hij zou aankomen. Met een bakje koffie en een broodje brie (het voordeel van een camper), genoot ik nog even van de prachtige berg vergezichten en werd daarna netjes naar de stad Pamplona gesleept.
Natuurlijk moest ik wachten tot na het weekend of ́mañana, mañana´ op een schade-indicatie van de garage. Wat bleek, het was iets met de robot rondom mijn versnellingsbak? Een reparatie waar mijn lieve Spaanse mannetje Carlos in elk geval geen verstand van had, dus ik werd verwezen naar de Renault dealer. De Renault dealer in Spanje bleek, met alle feestdagen en een volle agenda, pas plek te hebben om er midden januari naar te kijken. Je snapt dat ik met dikke tranen in mijn ogen bij Carlos in de garage stond, die mij ondertussen uit meelij aan het overladen was met Spaanse zoete broodjes en koekjes. Na een goed gesprek met de Aveco Alarmcentrale bleek de conclusie duidelijk, het was beter als mijn campertje op de repatriëring naar Nederland terug ging. Ondanks dat ik dankbaar ben dat dit een optie was en ik niet mijn feestdagen hoefde te spenderen bij de Renault garage in Pamplona, snap je natuurlijk dat ik even flink teleurgesteld was in Renault en campers.
De ´ik-haat-campers-club´
Ondertussen heb ik dus maar een nieuw clubje opgericht, de ́ik-haat-camper-club ́. Mooie foto ́s en verhalen over zonsopgang, lekkere sangria op het terras, prachtige surfsessies, kampvuurtjes en schattige Spaanse kerstdorpjes, zijn hier niet toegestaan. In deze club zeuren we over die ́geld-vretende-huisjes-op-wielen ́. De komende weken op de agenda staan: lekkages, kapotte onderdelen, wachttijden bij garages, schimmel en roest, slecht weer en de hoge dieselprijzen. Alle vergaderingen zullen online moeten plaatsvinden, want rijden is duur en waarschijnlijk onmogelijk op dit moment met je kapotte voertuig. Lekkere Franse kazen en wijnen zijn toegestaan om het leed te verzachten.
Je snapt natuurlijk dat ik maar één wens heb na deze ´avonturen´, want zo noem ik ze maar. Naja, naast de wens dan dat ik ondertussen heel graag een geldboom in mijn tuin zou willen hebben. Maar ten tweede, zeg ik natuurlijk graag zo snel mogelijk mijn lidmaatschap op bij de ´ik-haat-camper-club´ en toer ik graag weer zo snel mogelijk met mijn perfect-werkende Renault en mijn kat Ollie, door de prachtige Spaanse landschappen.
Garage tips?
Zijn er meer mensen die vergelijkbaar leed hebben meegemaakt, heeft u nog tips voor pech aan de versnellingsbak robot van een Renault of een geldboom in uw tuin? Ik hoor het graag via Instagram (@chanti.and.ollie) of Mail gerust naar (chantilukiollie@gmail.com).